Yavan

İçimdeki boşluk her gün biraz daha büyüyordu.
Bir kara delik gibi…
Her şey anlamsız bir hale geliyordu.
Koltuğumda oturup biramı diplerken
Pencereden dışarı bakıyorum.
Sabah güneşi ve tan kızıllığının arasında bir fark
Olmadığını fark ediyorum.
Birbirini izleyen ardışık sayılar gibiydiler.
Artık sadece sıralanıyorlardı.
Hayat gitgide yavan bir hale geliyordu.
Var olmanın acısını çekiyordum.
Bir gün bir şeylere anlam katabilme umuduyla
Mücadeleye devam kararı veriyorum.
Anlamsız bir şekilde.